5 jaar geleden…

… woonde ik in Spanje en keerde ik definitief terug naar België. Ik voelde me daar niet gelukkig. Ik voelde me gevangen op het eiland, Fuerteventura. Ik miste mijn oude leven in België, ook al wist ik dat alles anders zou zijn als ik terug zou keren. Ik keerde alleen terug omdat mijn ex daar wilde blijven, ik had geen huis en moest tijdelijk logeren bij vrienden. Met één enkele valies en twee honden vertrok ik  precies vijf jaar geleden terug naar België. Er was toen net een vriendin op bezoek, zodat ik een hondje op haar naam kon zetten als begeleider.

Als ik nu terug blik, ziet mijn leven er zo anders uit dan toen ik die eerste maanden figuurlijk op den dool was. Ik heb eerst een paar keer van verhuisd van vriendin naar ex-schoonmoeder, om dan te gaan samenhuizen wat niets voor mij bleek. Om terug te gaan logeren bij andere vrienden tot ik eindelijk een eigen huurhuis vond wat niet evident was omdat ik maar parttime werkte. Ondertussen heb ik een eigen huisje gekocht. En werk ik 4/5 ipv parttime.

In juni vloog ik samen met mijn moeder nog eens terug om mijn derde hond en de twee katten te halen. Nu heb ik nog maar twee van de drie hondjes en één kat. Ik bracht ook nog zoveel mogelijk gerief mee. De rust van mijn spullen heeft mijn ex in stukjes en beetjes meegebracht als hij eens naar België kwam. Mijn zus heeft toen allemaal nieuwe meubels gekocht zodat ik haar meubels kon krijgen. Ondertussen kocht ik zelf ook wat meubels. En heb ik vele nieuwe boeken en spullen er bij. Al leef ik nog steeds minimalistisch.

Ik ben nog steeds single dat wel. Ik had wat korte relaties  in het eerste jaar dat ik terug was. Maar daarna besefte ik dat ik eigenlijk best gelukkig ben alleen. Ik voel me enorm vrij in mijn doen en laten. Ik ben geen knuffelaar en ben altijd al een beetje een Lone Wolf geweest. En zo voel ik me het best. Ik heb vrij veel vrienden en ben daar heel erg blij mee. Als ik al een relatie zou hebben, dan het liefst een LAT-relatie zodat ik mijn eigen ding kan doen.

Wat is er bij jullie veranderd in vergelijking met 5 jaar geleden?

 

Lennox verlost van zijn ketting.

Vrijdag mocht Lennox eindelijk naar een eigen opvanggezinnetje. Hij was één van de vijf honden die hier reeds voor ons op de finca was.

’s Morgens moest ik eerst nog naar de dokter en toen we nog maar net vertrokken waren, zagen we een klein wit hondje die aangereden was door een auto. Hij leefde nog. Ik had het hondje daar al eerder zien rondlopen maar ik wist dat het van een huis verderop was. Het liep dan ook altijd in een rustige boerenwegeltje dus ik had nooit verwacht dat hij hier aangereden zou worden. Soit, daar lag hij dus… Er stond een Engels koppel, die hier op vakantie waren, bij het hondje. Zij waren ook gestopt toen ze het zagen liggen. Het Duitse koppel dat hier bij ons verblijft, is er mee naar de dierenarts gereden. Daar hebben ze foto’s getrokken van het beestje en daarop was te zien dat het hondje zijn rug gebroken had. Aangezien ze snel moesten beslissen en zo’n operatie enkel op Gran Canaria kan, hebben ze besloten om het hondje te laten inslapen. De dag erna was het baasje van het hondje thuis, maar ze begreep mijn basis Spaans niet en ik verstond haar Canarisch Spaans ook niet 😦

In de namiddag mocht Lennox eindelijk naar zijn opvanggezin. Lennox komt ook uit het dodingsstation en was ongeveer al 6 maand bij ons. Hij hing vast aan een ketting, dus ik ben zeer blij dat hij van zijn ketting verlost is. Ik hou er niet van dat honden hun leven aan een ketting moeten slijten, maar hij ontsnapte altijd uit de kennels, hij klauterde er uit. We hebben maar één kennel waar een “dak” op is en daar zit een podenco in die ook durft te ontsnappen. Lennox hing al aan de ketting toen we hier aankwamen, dus hebben we dat ook zo gelaten. Het plan was om nog een kennel te maken die over een dak beschikt.

En aangezien hij zo’n houdini is, had ik er ook niet echt veel vertrouwen in dat hij in zijn vervoerbox zou blijven. We hadden al problemen om hem in zijn vervoerbox te krijgen, hij duwde zo hard dat hij er een paar keer uit geraakte nog voor dat we de deur konden sluiten. Toen we het hekje (met Lennox erin) gesloten hadden, begon hij enorm hard aan het hekje te trekken. Ai ai, dat belooft, dacht ik nog. Op de luchthaven moest hij er natuurlijk nog eens uit omdat de box door de security moest. Hem terug in de vervoerbox krijgen ging al een stuk makkelijker dan toen we nog op de finca waren. Met wat extra spanbandjes rond de deuren, zag ik hem verdwijnen op de rolband…

Met een klein hartje zond ik hem naar zijn opvanggezin. Ik had er niet veel vertrouwen in dat hij in zijn box zou blijven. Ik heb nog verhalen gehoord van honden die ontsnappen op de luchthaven of honden die in het vliegtuig los rondliepen wanneer het vliegtuig geland is. Maar ’s anderdaags kreeg ik foto’s dat hij heerlijk lag te slapen op een kussentje met zijn naam er op! Eind goed, al goed! Lennox was mooi in zijn box gebleven tijdens zijn reis!

Foto door Jelle Veirman

Een dagje luchthaven

Ondertussen verblijven we al anderhalve maand in “ons” hondenasiel gevestigd op het Canarische eiland, Fuerteventura. Eergisteren gingen we maar liefst 20 honden uit een dodingsstation halen, waaronder 11 puppy’s en 9 volwassen hondjes. Toen we terug op onze finca, een Spaanse boerderij, kwamen, was de dierenarts gearriveerd om de honden te vaccineren en te chippen. Helaas is er een klein zwart hondje kunnen ontsnappen en omdat het haar vertrouwen in de mensheid volledig kwijt was, ging ze er vandoor… En doordat ze zo klein was, kon ze gewoon door de omheining heen rennen. Adios, riep ze nog! We kunnen alleen maar het beste hopen want haar zien we niet meer terug. Er werden 19 honden aan onze huidige groep van 16 hondjes toegevoegd. Zo kwamen we op een totaal van 35 hondjes in ons hondenasiel.

Om nu terug te komen op de titel… Vandaag vlogen er 6 hondjes naar hun opvanggezin in Duitsland. Eerst brachten we Chocolaté en Curly naar de luchthaven. Chocolaté is een (spreekt voor zich) chocolade bruin gezelschapshondje, heel lief kereltje, Curly was een (spreekt ook voor zich) een wit hondje met krullende haarlokken. Wanneer de hondjes ingecheckt zijn, moeten ze door de scanner. Niet de hondjes zelf maar wel hun vervoersbakje om te controleren of er geen spullen gesmokkeld worden. De hondjes moesten terug uit hun mandje gehaald worden om de mandjes door de scanner te laten gaan. Daarna reden we terug naar de finca om een hoogzwangere Mechelse herder, Conny, op te halen. Zij was heel zenuwachtig, oh wat een lieve dame is ze toch! Toen we ze uit de transportbox moesten halen voor de scanner, stond ze niet meer op haar vier poten. Ik hoop dat ze gewoon last had van een slapende poot, maar hoe dan ook in Duitsland zal ze goed opgevangen en verzorgd worden. Voor een volgende vlucht brachten we een Pointerpup (cute!!!), Piti, en een Yorkshire, Pata, naar de luchthaven, we moesten eventjes op de reisbegeleiders wachten maar die kwamen na een tijdje gelukkig nog opdagen. De laatste hondjes die meevlogen naar Duitsland waren twee puppy’s, Charlie en Chico, die we donderdag uit het dodingsstation gered hadden. Ze waren écht zoooo schattig! Maar het zijn getraumatiseerde hondjes die flink van zich afgebeten hebben toen we ze wilden meenemen uit het dodingsstation.

Ik wens jullie een heel fijne toekomst toe in Duitsland!!!

Er was ook een hondje uit het dodingsstation dat een chip had. Door wat misverstanden was die daar uiteindelijk terechtgekomen. De dierenarts heeft gebeld naar de eigenaars en die waren dolgelukkig dat ze hun hondje teruggevonden hadden!