Een vraag die me de laatste dagen wat bezig houdt. Ik ben er beginnen over nadenken na een gesprek met mijn collega. Ik weet niet meer hoe we er toe kwamen, maar hij zei: ‘je zegt altijd dat je zo gevoelig bent, maar ik vind u helemaal niet zo gevoelig. Ik vind u net een sterke en onafhankelijke vrouw die keuzes maakt voor haarzelf.’ Ik vertelde dit aan een andere collega en zij vond net hetzelfde. Het zijn nochtans collega’s die me al meerdere keren hebben zien wenen.
Want dat is het hem net… ik vind me zelf gevoelig omdat ik heel snel begin te wenen. Ik zie dat als een teken van zwakte en overgevoelig zijn (waarmee ik niet wil zeggen dat HSP’s (=hoog sensitief persoon) zwak zijn, integendeel). Maar zo voel ik me wel als ik ween, een watje.
Als je zou vragen aan HSP’s of ik een HSP ben, dan ben ik zeker dat ze zullen zeggen van wel. Mijn collega’s vinden van niet… Toen ik de vraag stelde aan mijn ex, zei hij dat je niet teveel belang moet hechten aan de mate van gevoeligheid want dat is voor iedereen anders en hangt ook af van de gebeurtenissen. En dat het een beetje zinloos is om je af te vragen hoe gevoelig je bent, want wie of wat is de referentie.
Wat zeker is, is dat ik onzeker ben. Ik ben onzeker over wat mensen van me denken, waardoor ik gevoelig kan reageren op een bepaalde reactie. Dit heb ik vooral bij mensen die ik graag heb maar niet kan inschatten wat ze écht van me vinden. Of omdat ik niet kan inschatten hoe ze zijn en wat ik van hen moet verwachten. Daardoor ga ik vaak piekeren en negatief denken, daardoor heb ik het soms totaal bij het verkeerde eind. Terwijl een HSP aanvoelt, hoe iemand is en in elkaar zit.
Vaak sta ik niet stil bij hoe ik me voel bij iets. Ik vind het heel moeilijk om te zeggen wat ik bij iets voel. Als de woorden van anderen hard binnen komen, dan is dat meestal omdat ik die persoon niet kan inschatten. Zo ken ik mensen die heel direct zijn, maar ik heb hun woorden nog nooit als kwetsend opgevat.
Wat ook zeker is, is dat ik heel empathisch ben. Een kenmerk van HSP zijn is dat je de direct aanvoelt hoe andere mensen zich voelen. Maar ook dit heb ik niet, als ze mij niet zeggen dat ze stress hebben of zich triest voelen dan heb ik dat meestal niet door. Het zal me misschien wel opvallen dat ze stiller zijn. Ik kan bovendien ook niet goed tussen de lijntjes lezen. Maar als ik iemand zie huilen, dan moet ik ook huilen. Als iemand me een triest verhaal vertelt, dan komen er tranen in de ogen. De ene buurvrouw kwam me vertellen dat de ex-man van een andere buurvrouw gestorven is en meteen voel ik me triest omdat ik hun verdriet voel. Maar had ze mij niks gezegd, ik had het nooit gemerkt dat er iets gaande was.
Wat ook zeker is, is dat ik niet goed tegen lawaai van buitenaf kan. Ik kan er niet tegen als er een hond staat te blaffen of iemand zijn muziek luid zet. Veel babbelende mensen op de trein vind ik minder lastig dan 2 babbelende mensen, omdat ik dan het gesprek ga volgen en me niet kan concentreren op mijn boek.
Ik kan best goed pijn verdragen. Toen ik na mijn operatie moest zeggen hoeveel pijn ik had, zei ik 4/10. Terwijl ik achteraf van andere mensen met dezelfde operatie hoorde dat ze 11/10 zeiden omdat de pijn ondraaglijk was. De momenten dat ik niet goed tegen pijn kan, is omdat ik het in mijn hoofd erger maak dan dat het is. Zoals bloed trekken.
Wat ook zeker is, is dat ik heel introvert bent. Ik krijg stress van een te volle agenda en heb veel tijd nodig om alleen te zijn. Ik spreek graag af met vrienden, maar gedoseerd. Een avond of een middag vind ik heel leuk, maar een hele dag vind ik te veel. Ik hou niet van veel volk op één plaats.
Ik denk er waarschijnlijk te veel over na. Ik ontken zeker niet dat ik mijn gevoeligheden heb of ontken wie ik ben, maar ik vond de opmerkingen van mijn collega’s ook wel fijn om te horen. Het zette me eens tot nadenken. Ik stelde de vraag nog aan een andere vriendin en haar antwoord was: ik vind je vooral down-to-earth. Wat ik ook leuk vond om te horen 🙂
