Blijf-in-uw-kot week 4

Er zijn al vier weken gepasseerd sinds alle evenementen afgelast en alle horeca-zaken gesloten zijn. Ook de lessen werden afgeschaft en we moesten massaal thuiswerken indien mogelijk. In de loop van de eerste week gingen ook nog eens alle winkels dicht.

Ik dacht dat die weken tergend traag zouden verlopen maar eigenlijk zijn ze razend snel voorbij gevlogen. En ik heb me nog geen moment verveeld. Ambetant gelopen, dat dan weer wel. Maar eigenlijk niet meer of minder dan anders. Het kan niet altijd even plezant zijn. Het scheelt ook dat ik nog aan het werk ben, want dan vliegen de dagen voorbij. En heb je overdag iets te doen. Ik heb het drukker dan anders, maar veel liever zo. Want als de maatregelen strenger zullen worden, vrees ik voor mijn job. Er zijn helaas nog steeds mensen die feestjes geven of afspreken met vrienden en familie. Door zo’n mensen blijven de maatregelen strenger worden en zal het ook langer blijven duren. En blijft het aantal besmettingen zo hoog. Maar goed, ik probeer er niet al te veel bij stil te staan.

Op het werk is het razend druk, omdat ik bezig ben met filmpjes maken en dat online te zetten op onze social media-kanalen. Het is heel veel wachten en uploaden en vloeken. Vooral veel proberen, falen en opnieuw beginnen. Maar het is ook leerrijk en het is eens wat anders. En mijn ander werk blijft dan wat liggen daardoor.

Op dinsdag werkte ik op kantoor in Gent. Ik had bericht gekregen van de bib dat mijn gereserveerde boeken klaarlagen om af te halen. Aangezien ik een hond mee had, schakelde ik een vriendin in om de hond even vast te houden wanneer ik binnen moest in de bibliotheek. Ze kwam met haar zoontje tot aan het werk zodat we samen naar de bib konden wandelen. Het was zeer fijn om na 4 weken nog eens een vriendin te zien, ook al konden we mekaar maar een dik half uur zien. Er stond een hele lange rij aan de bib maar de afstand werd gerespecteerd. En het ging al bij al nog redelijk vlot. Al had ik niet zo veel volk verwacht, maar ik heb op de valreep mijn trein gehaald.

Vrijdag ging ik tot aan de dierenarts omdat ik medicatie nodig had. Het is toch vreemd om tegen iemand te praten met en mondmasker. Ik ben iemand die oogcontact vermijd en nu moet je wel want een deel van de non-verbale communicatie valt weg met zo’n masker.

Zaterdag ging ik informeren naar de zelfoogstboerderij rechtover mijn deur. Het is een heel interessant project en verser kan ik mijn groenten niet hebben. Het meisje vertelde me ook dat er reetjes zitten in het natuurgebiedje vlakbij. Ik heb er nog geen gespot, maar ook dat is echt heel leuk om zo vlakbij reeën te kunnen spotten! In Delhaize was het weer massa’s druk, ik vind het niet fijn om zo te winkelen en zoveel mensen te moeten kruisen. Misschien moet ik toch op een avond gaan ipv op zaterdag.

Op paaszondag wandelde ik in de voormiddag naar mijn tante en nonkel en bracht ik hen een zakje paaseieren. Ze waren er blij mee en het was ook fijn om even te kunnen kletsen met iemand. Want zij hebben hun dochter en kleinkinderen al meer dan een maand niet gezien omdat ze in een andere gemeente wonen. Ik maakte ook een vegan chocolade-cake.

De week zit er al weer op en ik heb me dus geen moment verveeld. Integendeel, ik kom zelfs tijd te kort en kom amper aan lezen toe. Ik lees veel minder dan dat ik met de trein ga werken. Maar ik klaag niet, helemaal niet. Ik heb het voordeel dat ik heel erg goed alleen kan zijn en ik van alles te doen heb.

Hoe gaat het met jullie in quarantaine?

Blijf-in-uw-kot-week 3

Er is weer een week voorbij. Het was mijn eerste volledige werkweek, daarvoor had ik verlof en de laatste week werkte ik halve dagen om de honden te laten wennen aan het alleen zijn. Dat was al zo gepland van voor de Corona-uitbraak, veel hebben ze niet alleen moeten zijn want ik werk meestal thuis.

Vorige week werkte ik één halve dag in Gent en de rest van de dagen werkte ik thuis. Het vreemd maar ik ben productiever als ik thuis werk. Misschien ook omdat er minder rondgelopen wordt en ik geen collega bij me heb om te kletsen. Voorlopig heb ik werk genoeg. Maar ik werk in de culturele sector en we organiseren vaak evenementen. Dus als die nog lang stil liggen, vrees ik wat voor mijn job. Het is een oefening om in het nu te leven en niet te ver vooruit te denken.

Op donderdag hadden we e-peritief met de collega’s. Het was fijn om hen online toch eens te kunnen zien en te kunnen praten zonder dat het werkgerelateerd was. Maar er zat helaas ook een doemdenker bij die me angstig maakte en die er voor zorgde dat ik een hele avond liep te piekeren. Maar nu kijk ik er positief op terug dat ik mijn collega’s toch eens ‘gezien’ en gesproken heb.

Mijn toilet zat verstopt deze week én er bleef ook constant water lopen in het toilet. Ik was al 3 kubiek water kwijt sinds ik hier woon, dus het was vrij dringend. Gelukkig mogen loodgieters en ontstoppers nog werken want anders had ik een probleem. Ik hoorde van de ontstopper dat hij een oudere dame haar wc niet wilde ontstoppen omdat haar man corona gehad heeft. Het is volledig te begrijpen, maar ook triest want een verstopte wc is geen pretje en daar kun je geen maanden mee wachten.

Op zaterdag zou postNL langskomen tussen 9u45 en 13u45. Ik had geen brood meer in huis en moest dringend boodschappen doen. Aangezien ik aan intermittent fasten doe, kan ik gerust wat langer zonder eten. Om 13u50 kreeg ik een mailtje dat ze zouden langskomen tussen 9u45 en 13u45. Ze werken dus met terugwerkende kracht :-p Om 15u45 besloot ik toch naar de winkel te gaan omdat ik vermoedde dat ze niet meer langs zouden komen. In de biowinkel bleek mijn brood niet bij de bestelling te zitten, extra balen als je net zo’n grote honger hebt.

Tijdens het winkelen in de supermarkt bleek ik mijn bankkaart kwijt te zijn, ik had die mijn broekzak gestopt (dacht ik) en vond ze niet meer. Ik neem geen handtas mee omdat ik liefst zo weinig mogelijk aan raak dat ik vaak moet vastnemen. Het liefst ben ik zo snel mogelijk weg uit de winkel en nu moest ik alles nog opzij zetten, de winkel weer uit om mijn kaart in de auto te gaan zoeken. Daar lag ze gelukkig! Terug de winkel in en met mijn kar naar de kassa.

Thuisgekomen heb ik mijn boodschappen weggelegd en om 17u geluncht. Toen ik drie kwartier later een grote wandeling wilde doen, stond plots postNL aan de deur met mijn pakje. Ik had enorm veel geluk dat ze er net waren en het was een hele vriendelijke kerel die me bovendien waarschuwde voor het gewicht. Dat deed de ergernis van het wachten weer verdwijnen. Ook al wist ik dat ze het immens druk hebben, ik liep toch beetje ambetant om een hele dag te wachten en niet om boodschappen te durven.

Op zondag was ik het quarantaine-gedoe wat beu. En dan mag ik nog van geluk spreken dat ik heel goed alleen kan zijn en me niet snel verveel. Gelukkig kon ik mijn gedachtegang snel onderbreken.

Hoe stellen jullie het in jullie kot?

 

Corona-logica

Dat er maatregelen moeten genomen worden, daar ben ik volledig mee eens. Het is nodig want anders zou het een nog grotere ravage zijn. Maar sommige maatregelen daar is de logica soms ver te zoeken… Er is nog steeds een grijze zone en er zijn er nog steeds die er misbruik van maken. Waardoor de goeie het moeten bekomen voor de slechte. Helaas.

Hier een aantal dingen die ik van horen vertellen of mee te maken, echt niet goed snap…

– Vriendin en medeblogster zei dat haar kinderen niet mogen skaten, maar wel mogen wandelen of fietsen. Dat snap ik dus niet, waarom mogen ze niet skaten. Daarmee besmetten ze toch niemand meer of minder dan met wandelen of fietsen. Evenmin is de kans groter of kleiner dat ze zelf besmet worden daardoor.

– Collega vertelde dat zijn dochter onderweg naar de bakker een vriendinnetje tegen kwam en er even van op afstand mee stond te kletsen. De politie dreigde met een boete als ze hen nog één keer samen zagen. Ik dacht dat je wel mocht babbelen met iemand als je voldoende afstand houdt. Want als je als gezin mag wandelen plus één, dan is dit toch hetzelfde qua besmettingsgevaar.

– Ik hoorde van mailvriendin en medeblogster dat er mensen een boete kregen omdat ze Halal-vlees gingen halen in een ander dorp. Ik vraag me dan af of ik het vers vlees voor de windhonden nog mag gaan kopen in Wetteren? Mijn windhondje is allergisch aan brokjes en kan alleen maar dat eten. Moet ik nu een attest vragen aan mijn dierenarts? Ik snap het niet zo goed, want als ik ALLEEN in mijn auto zit en naar Tom&Co hier in de buurt rij of als ik ALLEEN in mijn auto naar Wetteren rij. Dan is het besmettingsrisico voor mij en mijn medemens toch even groot?

– Deze middag was mijn brood niet meegeleverd in de biowinkel. Ik moest dus noodgedwongen een brood kopen in Dehlaize (ik kon ook naar de bakker maar ik vermijd liever veel winkels na elkaar), deze week zat het brood al in een zak. Wat ik goed vond, want voorheen lagen de broden gewoon los bij elkaar en wie weet wie er allemaal aan gepoteld had. Ik kom aan de kassa, blijkbaar moest er nog een sticker op. Ik kom thuis en het brood was niet gesneden. Dus hier snap ik ook niet goed, als je brood dan toch al verpakt zit, waarom laten ze dan nog iedereen zelf hun brood snijden? Dan vind ik het besmettingsrisico even groot als iedereen zijn brood en die snijmachine nog eens moet vastnemen. En dan terug zijn brood moet nemen om de zak te steken. Dan kan er ook een virus aan het brood hangen. En brood kunnen moeilijk afspoelen.

Hebben jullie ook voorbeelden waarbij de logica soms ver te zoeken is?

Verhuizen in tijden van Corona

Vorige week ben ik verhuisd. Een verhuis om nooit te vergeten. Het heeft me heel veel stress bezorgd want het aantal patiënten bleef (en blijft) stijgen en de maatregelen werden (en worden) steeds strenger. Ik zag de zondag voor mijn verhuis de bui al hangen en belde mijn verhuizer of hij vroeger kon, want ik had echt schrik dat ik niet zou kunnen verhuizen. Er gingen normaal 4 mensen helpen, maar enkel mijn collega is komen helpen. Want we mocht niet meer samen scholen. Maar het is vlotjes en snel verlopen en ik ben op de valreep kunnen verhuizen. Het scheelde ook dat ik het weekend er voor al veel ingepakt had samen met mijn moeder en een vriendin en dat we toen ook onze auto’s vol geladen hadden om het al naar het nieuwe huis te voeren.

Bij een verhuis moet ook heel veel geregeld worden. Maar het meest dringende was natuurlijk internet. Helaas zit ik nog steeds zonder internet, maar heb ik de code van de buurvrouw mogen lenen. Maar het is beperkt internet en durf toch geen filmpjes kijken op het net.

Internet is nochtans (en zeker in deze tijden) een noodzakelijk goed, zeker als je moet telewerken. En voor een verhuis komt de technieker toch nog langs. Maar ik ben bij een provider die de lijnen huurt van een andere provider en dat wil die provider niet doen voor klanten van mijn provider, wel voor eigen klanten. #eigenklanteneerst Ik heb mijn abonnement opgezegd, want ik ga niet betalen voor iets dat ik niet heb.

Morgen moet ik sowieso met de trein naar het werk maar zie dat eerlijk gezegd niet zo zitten. Maar bon. Hopen op niet te veel mensen en voldoende mijn handen wassen.

Een voordeel van de quarantaine is dat ik heel snel mijn dozen uitgepakt heb. Wat uitgepakt kon worden. Want ik heb nog een aantal kasten nodig om alles te kunnen opbergen. Wel grappig, tijd hebben om alles te doen, maar geen kasten en verf kunnen bestellen om het allemaal te kunnen doen. Maar bon, dat is het minste van mijn zorgen.

Hoe stellen jullie het?

Corona-geluk of toch niet…

Deze week werd er stap voor stap vanalles geannuleerd of uitgesteld. In het begin deed ik er wat lacherig over maar toch vind ik het niet zo fijn om veel en dichtbij andere mensen te zijn. En al zeker niet als er eentje loopt te kuchen en te niezen.

Het was wel grappig dat ik deze week telkens de dag er voor iets gepland heb en het pas de dag nadien verboden werd.

Dinsdag stond ik op het punt om naar de AB te vertrekken toen ik op het nieuws hoorde dat optredens met meer dan 1.000 mensen afgeschaft zouden worden. Ik twijfelde om te vertrekken maar ik had nu toch een treinticket gekocht, dus ik kon zowel nog aanzetten en dan wel zien wat het ter plekke zou zijn. Daar aangekomen bleek de zaal gewoon open. Het was in het salon te doen, dus een pak minder volk. Maar toch maakte ik daar al de bedenking dat er maar één zieke moet zijn die iedereen kan besmetten. Ik stond er op dat moment nog niet teveel bij stil en heb ik genoten van het optreden.
De dag er na… alle optredens afgelast tot eind maart. Eerst was er sprake om optredens onder de 1.000 te laten doorgaan maar ook dat heeft niet lang geduurd.

Donderdag had ik een ticket voor het museum met de Van Eyck-tentoonstelling. Ik heb heel hard getwijfeld om te gaan omdat je daar ook tussen de mensen staat. Ik ben toch vertrokken omdat ik gelezen had op de website dat alles goed ontsmet wordt. En ik besloot ook daar ter plekke wel te zien. Er was niet zo heel veel volk maar ook niet te weinig. Voldoende afstand houden was zeker niet altijd mogelijk. Aan de vestiaire moest er een man achter mij niezen. Iedereen keek zijn richting uit en er werd wat lacherig mee om gegaan. Van de tentoonstelling had ik meer verwacht. Uiteraard is het fantastisch knap werk van Van Eyck maar niet alles was te zien van het Lam Gods (tenzij ik delen gemist heb) en bovendien was er ook veel ander werk van andere schilders, alsook van Van Eyck. Leerrijk was het zeker en vast.
De dag er na… alle musea dicht.

Donderdag komt mijn collega op mijn bureau wat babbelen en zegt dat hij naar de bib moest. Ik vroeg hem om mijn boeken mee te nemen, dan moest ik de vrijdag niet meer tot daar stappen tijdens de middagpauze.
De dag er na… alle bibliotheken dicht.

Ik heb telkens op de valreep mijn geplande dingen kunnen doen en regelen. Maar misschien heb ik daardoor wel Corona opgelopen natuurlijk, door mij nog net even tussen het volk te begeven. Ook op de trein vond ik het niet zo tof als er mensen bij mij zaten en al zeker niet als ze zitten te kuchen en te niezen. Volgende week zal ik waarschijnlijk thuiswerken.

Hoe gaan jullie om met de corona-heisa?

 

Niemand die helpt…

Af en toe heb ik last van de gal… vooral wanneer er ‘leuke’ dingen in het vooruitzicht zijn. Of toch dingen waar ‘normale’ mensen naar uitkijken, maar op zo’n momenten heb ik last van de gal. Het kan zijn dat ik het op een feest krijg of er voor. Nu heeft het te maken met mijn naderende verjaardag en ik dus in de belangstelling ga staan en een paar dingen die buiten mijn routine vallen.

Toen ik deze middag richting station trok, dronk ik thuis nog een glas en voelde ik al dat het niet ok zat. Ik besloot toch naar de trein te stappen, maar halverwege kon ik het niet meer uithouden van de pijn. Het is moeilijk uit te leggen welk gevoel het is, het is alsof je lichaam blokkeert. Ik moest op de grond gaan zitten en moest een half uur zwetend bekomen. Ik had een vriendin gebeld of ze mij naar huis kon voeren, want stappen lukte echt niet meer.

Het erge vond ik eigenlijk dat er verschillende mensen vreemd opkeken toen ze mij daar dubbel toe zagen zitten. Maar niemand die ook maar stopte om te vragen of ze konden helpen. Zelfs een voetganger die twee keer passeerde, deed niks anders dan me aanstaren en verder te wandelen. Eigenlijk vind ik dat triest… Als snap ik het ergens wel, want ik ben ook niet de meest assertieve op dat vlak. In een grote stad zal ik al snel denken dat iemand anders wel zal helpen. Maar ik zat in een dorpje…

Stoppen jullie voor mensen die duidelijk pijn hebben?

 

Tiny pleasures & quotes januari 2020

Januari leek oneindig lang te duren en blijkbaar was dat bij velen zo gezien er daarover een artikel verschenen was in de krant. Eind januari maakte ik een moeilijke beslissing, dan is het ook belangrijk om naar de kleine dingen te kijken.

Tiny pleasures
een windhondje tegenkomen toen ik ging wandelen met Mati – vriendin E die spontaan hulp aanbood – productieve werkdag – babbelen met de vorige ‘baas’ – roodborstje spotten – leesflow hebben – sinds jaren een fictie-boek kopen – vegan, suikervrije chocomelk – beyond-meat-burger proeven – goed nieuws krijgen – windhondje spotten aan mijn werk – Mati die aanstalten maakt om te spelen met Tiqi ❤ – vegan latté macchiato – wandelen met vrienden – eten bij Water & Vuur in Diksmuide – heel veel lieve en begripvolle sms’jes – lieve dierenarts – mooie paddenstoelen 🍄

Quotes
– wasting time isn’t a waste of time
– wolven en vrouwen hebben gemeen dat ze in de geschiedenis oppervlakkig gezien de ‘underdog’ zijn. Maar in werkelijkheid zijn ze de sterkste. – Erik Zimen –
– De natuur heeft geen haast en toch komt alles voor elkaar – Lao Tse –
– I cannot do all the good that the world needs. But the world needs all the good I can do. – Jana Stanfield –

Vonden jullie ook dat januari zo lang duurde? 

Kostbare tand

Een aantal weken geleden had ik plots tandpijn in drie tanden. Ik had liggen knarsetanden door de stress. Een mailtje naar de tandarts die voorstelde om een plaatje te laten maken om ’s nachts te dragen.

Maar de tandpijn bleef maar duren, dus ik mailde om te vragen of ik toch eens zo snel mogelijk mocht langsgaan. Ik kon pas de week er na, maar met het vooruitzicht op een afspraak was de pijn toch te verdragen. Het deed vooral pijn bij koude en warmte, dus het was eigenlijk meer lastig om te eten dan dat het pijn deed.

Op maandagavond kon ik naar de tandarts. Mijn achterste tand was helemaal gebarsten en moest ontzenuwd worden. Omdat die te ver naar achter staat en het precisiewerk is, moest het door een specialist gebeuren. Mijn tandarts zou naar de specialist bellen zodat er toch wat druk op staat om snel een afspraak te kunnen krijgen. Ik zei dat ze mocht zeggen dat ik op een half uur ter plaatse kon zijn dus als er iemand de afspraak annuleert dat ik snel daar kon zijn.

De tandarts belde me ’s anderdaags op dat ik een afspraak had op 21 januari (!!!!). Maar dat ik als eerste op de wachtlijst stond voor moest er een afspraak wegvallen. Als ik het echt niet meer kon houden van de pijn, mocht ik bellen en zouden ze me er toch tussen nemen. Ik begon natuurlijk te bleiten. Ik zag het helemaal niet zitten om nog 5 weken last te hebben als ik eet of drink. En al zeker niet met de feestdagen in het vooruitzicht.

Maar twee uur later kreeg ik het verlossende telefoontje of ik daar binnen een half uur kon zijn. Ik was zo blij dat ik toch nog dezelfde dag naar de tandarts mocht. Ik ben zelden zo blij geweest dat ik naar de tandarts kon. Doordat ik met de fiets van een collega kon gaan, was ik er ruim op tijd. De tandarts had een uur en vijftien minuten werk om mijn tand te ontzenuwen en opnieuw te vullen.

Om de tand te laten ontzenuwen moest ik maar liefst 323 euro (!) betalen, waarvan het 100 euro eigen opleg zou zijn. En dat was nog goedkoop, mijn tandarts wist nog een andere specialist die maar liefst 500 euro eigen opleg vraagt. Maar ik ben van de pijn verlost.

 

 

Ben ik eenzaam?

Onlangs las ik een blogpost bij Samaja van Samajatalk over eenzaamheid. Dat deed me denken aan het testje die ik onlangs deed op de site van de Morgen over eenzaamheid. Want blijkbaar zijn er heel veel mensen eenzaam en omdat ik een testjes-freak ben, was ik wel nieuwsgierig.

Volgens de test ben ik eenzaam, maar eigenlijk voel ik me niet eenzaam. Ik ben heel veel alleen maar ik ben graag alleen. Ik zou me zelfs niet meer kunnen voorstellen dat ik ooit nog zou samenwonen. Dat lijkt me zo druk en je moet constant afspraken maken en met elkaar rekening houden. Bovendien kan ik absoluut niet tegen lawaai en herrie. Ik vind het ook zo heerlijk om gewoon mijn goesting te doen.

Elk weekend met iemand afspreken is voor mij ook niet nodig. Al kan ik wel genieten van mijn afspraakjes met vrienden, maar dat is maximum 1 afspraak per week. Anders begin ik al op voorhand te flippen dat het te druk is. Onlangs hoorde ik van iemand die 2 à 3 keer per maand met zijn beste vriend afspreekt.. hallo?! Dat lijkt me zooo veel. Ik zie elke vriendin maar om de 2 maand of zelfs veel langer en dat is voor mij prima zo.

Ik ben iemand die dus niet zoveel nood heeft aan sociaal contact. Ik werk in een introverte omgeving en daar ben ik blij om. Moesten mijn collega’s allemaal extravert zijn, ik zou nog minder mensen willen zien in mijn vrije tijd. Het is niet dat ik mijn vrienden niet graag heb, zeker niet! Maar het gebeurt wel eens dat ik een hele dag sociaal moet zijn op het werk en daar geniet ik zelfs van, maar dan ben ik achteraf echt uitgeput.

Mis ik dan totaal geen geliefde in mijn leven? Eigenlijk niet. Ik ben als kind al altijd graag op mezelf geweest en had een hekel aan feestjes waar ik letterlijk ziek van werd. Soms wanneer ik me echt heel slecht voel, heb ik wel eens nood aan iemand die me vastpakt. Maar doorgaans mis ik ook dat niet, ik hou er niet van om aangeraakt te worden. Bij moeilijke beslissingen zou het wel handig zijn om eens te kunnen overleggen met iemand, maar zo’n beslissingen moeten nu ook niet dagelijks genomen worden.

Voelen jullie je snel eenzaam?

Mijn ervaring met vasten

Vasten is de laatste tijd dé nieuwe hype bij mensen die bezig zijn met gezondheid, inclusief mezelf. Deze zomer vertelde een oud-klasgenoot me over Intermittent Fasting. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar toen ik de voordelen ervan hoorde, wil ik het toch even uittesten. Ik ga hier geen wetenschappelijke bewijzen uit de doeken doen. Er stond vandaag in de Morgen een artikel over vasten. Als je geïnteresseerd bent, kun je het hier lezen.

Er zijn verschillende methodes. De 5:2-methode waarbij je 2 dagen per week vast, op die dagen eet je max. 500 caloriën. En 5 dagen eet je wat en wanneer je wilt. Je kan ook de 16:8 methode doen. Deze volg ik en daarbij eet je 16 uur niks en 8 uur wel. Het is belangrijk dat je voldoende voedingsstoffen binnen hebt. Om het fijne er van te weten, kun je best wat googlen of het boek ‘De dr. Ludidi vastenmethode’ lezen. En er zijn nog anderen die 2, 3 of zelfs 5 dagen niks eten. Maar uiteraard wel water, koffie of thee drinken.

Ik dacht dat ik nooit zonder ontbijt zou kunnen en dat het ongezond is om het ontbijt over te slaan. Maar niks is minder waar. Dat een ontbijt gezond is, werd in het leven geroepen door, jawel de ontbijtgranen-industrie. Ondertussen zijn er veel wetenschappelijke onderzoeken gebeurd naar mensen die het ontbijt overslaan en die een positief effect ondervinden op lange termijn. Ik at sowieso pas mijn ontbijt als ik om 9 uur op het werk aan kwam. En nu wacht ik gewoon tot 12u45 om te eten. En ik eet na 20u45 niks meer. Ik probeer wel zoveel mogelijk zwarte of groene thee drinken. Heb je te grote honger als je opstaat, dan kun je perfect om 7u beginnen met eten en niks meer eten na 15 uur, zo kom je ook aan je 16 uur vasten.

De eerste twee weken had ik het wel lastig, vooral rond 11 uur. Maar ik hield het vol. Na die twee weken moest ik wegens een infectie medicatie nemen bij het ontbijt en dan nog eentje bij het avondeten. Toen heb ik een week lang terug ontbeten en at ik volgens mijn ritme die ik al altijd gewend was. Ik vreesde ervoor om terug te moeten wennen aan het overslaan van het ontbijt en vasten. Maar ik had er totaal geen moeite meer mee.

Een bijkomend voordeel is dat je minder eten moet kopen. Je ontbijt namelijk niet. En je hebt meer tijd, want je moet geen ontbijt voorzien. In mijn geval was dat dat ik het ontbijt al de avond er voor klaarmaakte.

Ik was iemand die altijd honger had en dan ook liefst onmiddellijk iets at vanaf dat ik merkte dat ik honger had. Ondertussen heb ik geleerd dat honger hebben niet erg is en dat je het ook wel overleeft om even niks te eten. Ik moet niet meer dwangmatig iets bij hebben om te eten. Want ik overleef het ook wel zonder direct iets te moeten eten.

Toen ik net begonnen was, dacht ik dat ik het moment dat ik terug mocht beginnen met eten, dat ik alles zou binnen schrokken. En dat ik veel meer zou eten. Maar ook dit had ik verkeerd gedacht. Ik at bijzonder rustig en met heel veel smaak. Waardoor ik ook sneller verzadigd was. Ondertussen is het rustig eten weer helemaal verdwenen en schrok ik zoals ik tevoren al at. Ik ben een snelle eter, maar ik probeer er nu extra aandacht aan te schenken zodat ik wat langzamer ga eten.

Hebben jullie al eens een vastendieet gevolgd?