Rust zacht kleine muis

Deze morgen was ik boven toen ik hoorde dat Pebbles ook naar boven wou komen. Ik merkte dat het niet lukte, ging naar beneden maar ze lag terug in de zetel. Omdat ik vermoedde dat ze naar de kattenbak moest, heb ik haar naar boven gedragen en daar zag ik dat ze weer heel erg wankel liep. Ik belde onmiddellijk de dierenarts omdat ik vermoedde dat het echt niet ok was. Toen ik haar nog even checkte, zag ik dat ze haar achterpoten weer voort sleepte en dus weer embolie gehad heeft. Ze was nog zo moedig om naar de kattenbak te gaan, waarna ze zich verstopte in de krabpaal.

Bij de dierenarts werd ze vredig ingeslapen. Het was zo’n moeilijke beslissing de laatste weken maar vandaag was het duidelijk dat het genoeg geweest was. De dierenarts zei het ook dat je aan haar oogjes zag dat ze het had opgegeven. Terwijl ze vorige week nog helder stonden.

De laatste week had ik aan verschillende mensen advies gevraagd maar dat bracht me alleen maar meer in de war. Het waren stuk voor stuk goedbedoelde reacties. Maar ik besloot om de dierenarts te mailen en het voor mezelf uit te maken. Want uiteindelijk ken ik Pebbles het best van allemaal. Gisteren heeft de dierenarts mij opgebeld om nog wat advies te geven. Door wat ik vertelde, raadde ze aan om nog even te wachten. ’s Avonds kwam Pebbles nog bij mij liggen, wat ze al dagen niet meer deed en ik had weer hoop dat ze er toch nog even doorgekomen was… maar helaas 😦

Ze zal zeker gemist worden. We hebben 16,5 jaar lang enorm veel meegemaakt, ze was er altijd om me kopjes en een knuffel te geven. Pebbles was een lieve en sociale kat, naar alles en iedereen. Ze was de chef in huis, ging nooit wijken voor de honden.