Terugblik op 2015: een bewogen jaar

In 2013 had ik een moeilijke periode in mijn leven, mijn weinige zelfvertrouwen was daardoor helemaal naar nul gezakt. In 2014 leerde ik weer in mezelf te vertrouwen, stap voor stap. Daardoor onder andere had ik de stap om te emigreren durven zetten. Onder het motto laten we alles vergeten en opnieuw beginnen.

Maar nog voor ik definitief vertrokken was, begon ik verschillende zaken aan België te (her)waarderen. Telkens toen ik op weg was naar huis van vrienden, begon ik te wenen in de auto om hoe hard ik ze zou missen. Bij die vrienden kon ik alle zorgen vergeten door gewoon in het moment plezier te maken. Ook besefte ik wat een goeie job ik heb,  met toffe collega’s en vrijheid. Het wisselen van de seizoenen zou ik ook missen, al is daar nu ook niet veel van te merken waarbij de winter meer lijkt op een warme herfst dan op een koude winter. Een groene omgeving miste ik ook meer dan ik ooit zou durven denken.

Eenmaal goed en wel gesetteld in Spanje miste ik België teveel. De heimwee was te groot, de zorgen om de financiële zekerheid deed me wankelen. Ik was niet gelukkig in Spanje, ik had de moed niet om te vechten. Vele mensen die ons voorgedaan hadden, zeiden dat het tot 2 jaar kon duren vooraleer je je thuis voelt. Ik had het er niet voor over om mij nog 2 jaar slecht te voelen. Er was weinig werkzekerheid en omdat ik geen Spaans kon, was de toeristische sector voor mij de enige optie. En daar had ik eigenlijk weinig zin in, bovendien zijn de lonen daar zeer laag en moet je er 44 uur/week hard werken. Het leven is er in tegenstelling tot wat velen zeggen niet echt goedkoper. Uit eten gaan en benzine dat was goedkoper.

In april kwam ik terug naar België samen met Mati en Nyrah. Ik ging logeren bij een vriendin in Vladslo, maar omdat ik van alles moest regelen rond papieren, werk en een huis zoeken, ben ik gaan logeren bij de moeder van J. Zij woonde wat centraler en dichter bij openbaar vervoer.

In juli ging ik samenhuizen met een kennis maar dit bleek geen goeie beslissing. Waardoor ik mijn moed bij één moest rapen en weer elders te gaan logeren tot ik iets gevonden had voor mezelf. Het samenhuizen verliep zo moeilijk dat ik daar geen dag langer kon blijven, ik was op. Ik vond daar absoluut de rust niet die ik nodig had na de hectische periode. Samenhuizen met een kennis vind ik bovendien moeilijker dan samenwonen want dat was me vroeger wel gelukt.

Gelukkig kon ik in juli terug beginnen met mijn job, ik had normaal nog tot december loopbaanonderbreking maar die heb ik kunnen annuleren vanaf juli.

Eind augustus ging ik logeren bij vrienden in Eke. Het was er druk met 3 kinderen en 3 extra honden maar ik vond er wel de rust die ik nodig had en ondertussen kon ik uitkijken naar een huurhuis. Die zoektocht was niet gemakkelijk, ik werd overal afgewezen, of omdat ik huisdieren heb of omdat ik parttime werk. In oktober vond ik eindelijk een huisje om te huren. Ik hoop dat ik er nu een tijdje kan blijven. Want ik ben nogal onzeker geworden over een vaste stek. Verhuizen is één ding, al het papierwerk er bij is nog een andere zaak.

Eind november hebben we besloten om een punt achter ons relatie te zetten. We hebben geen toekomst meer samen en elkaar maar 3 à 4 keer zien op jaar is te weinig. Begin december leerde ik iemand nieuw kennen. Het is precies alsof ik van de ene relatie in de andere spring. In theorie waren we nog samen, maar het voelde sinds april niet meer alsof we nog een koppel waren. We blijven wel nog vrienden.

Ik hoop dat 2016 wat minder veranderingen met zich meebrengt, maar aan de andere kant. Ik ben sterker geworden door alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is, dat denk ik althans. Dat hoop ik. En indien niet, dan is er nog altijd plan B.