Waarom het hier zo stil was…

Ik heb een tijdje niet meer geblogd omdat ik me de laatste tijd niet zo blij voelde in Spanje. Het is dan ook allemaal heel snel gegaan en beslist waardoor ik ook heel snel terug naar België ben getrokken. De reden waarom het zo snel gegaan is, was omdat er op dat moment een vriendin op bezoek was. Jetair heeft sinds 1 januari zijn beleid veranderd dat je slechts 1 huisdier per persoon mee kan nemen. Stiekem had ik gehoopt dat je ook een dier in handbagage kon meedoen. Maar nee, het was één dier per persoon. Toen mijn vriendin naar huis ging, ben ik meegegaan. Zo konden we reeds twee dieren meenemen. Op een kleine twee dagen had ik beslist om al terug te keren naar België.

Als ik er nu op terug kijk, dan miste ik België al van dag één maar je ontkent het en je denkt, dat het normaal is dat je heimwee hebt. Maar de laatste 3-tal weken had ik écht het gevoel dat ik terug wilde. Ik had wel betere dagen, maar ook vaak dagen dat ik huilde om terug te gaan. Eerst denk je, het zal wel beteren, ik zal wel wennen,… maar het gevoel terug te willen was te sterk.

Ik durfde er ook met niemand over praten. Ik zei wel eens aan mensen dat ik mijn vrienden miste en me zorgen maakte over het vinden van een job. Maar ‘ik wil terug’ uitspreken heb ik nooit gedaan. Ik had schrik dat mensen boos zouden zijn of dat ze zouden vinden dat ik het langer moest proberen.

Achteraf gezien was ik ook nooit volledig enthousiast om te verhuizen naar het buitenland. Het hondenasiel sprak me wel aan en ik had altijd wel een droom om te emigreren. Waardoor ik ook de beslissing nam om het een kans te geven. Ik dacht toen dat mijn enthousiasme niet zo groot was omdat ik me zorgen maak over geld, werk vinden, vrienden maken,… Maar misschien wou ik het gewoon niet voor de volle 100%.

Vaak kwamen de gedachten ‘waarom doe ik het, ik ben perfect gelukkig in België, ik heb vrienden, goeie collega’s, er zijn fijne dingen te beleven,…’ naar boven voordat we naar Spanje vertrokken. Ook was ik voor het vertrek vaak aan het huilen toen ik terug kwam van vrienden omdat ik hen zo zou missen. Dit waren misschien allemaal signalen dat ik toch liever in België zou blijven.

Toen ik terug was en de bomen zag langs de autosnelweg, was ik zo blij dat ik in België was. Ook al voelt het zeer dubbel omdat J gebleven is en ik hem enorm zal missen. En er zijn uiteraard ook positieve dingen aan de 4,5 maand dat ik op Fuerteventura gewoond heb.

Voor alle duidelijkheid J en ik blijven een koppel, ook al wonen we duizenden kilometers van elkaar. Hij is gelukkig daar en ik niet, hij was niet gelukkig in België en ik wel. Zo kwamen we tot een besluit om het zo aan te pakken, want als de één ongelukkig is, haalt dat het gemoed van de ander ook naar beneden.