Het is gebeurd… (niet voor gevoelige lezers)

Gisteren kwam de dierenarts langs voor vaccinaties en ze wou nog naar een hond kijken waarvan de sterilisatie niet zo goed genas. Aangezien de podenco’s in de speelruimte verblijven, had ik hen vastgemaakt aan de omheining. Want podenco’s willen maar al te graag helpen bij de dierenarts, maar dat is allesbehalve praktisch. Dus we nemen Callista uit haar kennel in de speelruimte om haar te onderzoeken. Callista is zeer energiek en hevig, met andere honden komt ze niet zo goed overéén. Dus ik hou haar vast, maar doordat ze zo hevig is, kon ik haar niet vasthouden. En het enige dat door mijn hoofd ging, is: ‘ik mag ze niet loslaten want als ze de podenco’s aanvalt,die kunnen niet ontsnappen.’

Zo trok Callista mij omver, kloef met mijn knie op een scherpe steen. Broek gescheurd, maar dat was nog het minste. J. hielp de dierenarts verder terwijl ik naar binnen ging. Ik deed mijn broek uit om eens te kijken wat er aan de hand was. Een gapende wonde, ik had teveel gezien… Man, man, ik dacht dat ik slecht werd, dan wachten tot J. en de dierenarts (die ook verpleegster is) naar binnen kwamen. Ik kom al slecht als ik een wonde zie bij iemand anders.

De dierenarts (S.) deed de eerste verzorging en zei dat we onmiddellijk naar de spoed moesten omdat de wonde genaaid moest worden. Tof! Ik vroeg of ze wou meegaan want mijn Spaans is nog te zwak en zij kent haar weg hier. Bovendien heeft Sara daar nog gewerkt. Ik vond het enorm lief van haar dat ze meeging en dat ze bij mij gebleven is, samen met J. Daarvoor ben ik haar enorm dankbaar!

Zo hier zit ik dan, met negen à tien draadjes in mijn knie die ik niet mag plooien. Handig is iets anders. Ik heb ook besloten om niet binnen te gaan in de kennels tot ik genezen ben. Ik moest wel meegaan om uitleg te geven ivm het eten. Mijn hart brak om niet bij de hondjes te mogen gaan.